Vanaf dat we thuiskwamen, kon het dan echt beginnen, ons leven met zen drietjes.
Bij de aankomst werden we verrast door onze onderburen, Koen, Annelies, Roeland en Aarnoud, die op de ramen in grote letters "welkom thuis Wannes" hadden gekleefd, en de gang vol ballonnetjes hadden gehangen. Heel attent!
Toen we dan ons appartementje binnen stapten met Wannes, begon hij even te huilen. Automatisch begon ik mee te huilen, door al de emoties, ik dacht dat Wannes het niet leuk vond bij ons, in zijn nieuwe omgeving.
Maar hij had gewoon honger. Dat waren blijkbaar gewoon mijn hormonen die even de bovenhand hielden.
Wannes sliep nu nog bij ons op de kamer, omdat hij nog om de 3uur moest eten, en zo was dat gemakkelijker voor mij tijdens de nacht.
De eerste maanden waren voor mij zeer vermoeiend. Door de korte slaapjes steeds tussendoor, voelde ik me nooit echt uitgeslapen, en stonden mijn ogen steeds op half 7.
Maar wat je ervoor in de plaats hebt, zo'n moo
i kindje, daar doe je alles voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten