Dus normaal moest ik maandag 12 april binnen gaan (10d overtijd) om de bevalling in te leiden. Om 6h smorgens. (we hadden dit expres tegen niemand vermeld om het toch een beetje als verrassing te laten overkomen)
Ik had toch al een 5 tal dagen pijnlijke voorweeen vooral 's nachts, maar die wouden niet echt doorzetten.
's Avonds had ik nog een uitgebreid douchke genomen, en was ik al (een deel van?) mijn slijmprop verloren.
Wel, en die nacht zette het precies toch door..
Echt rond 2h 's nachts kon ik me niet meer houden van de pijnen, en heb ik men ventje wakker gemaakt dat ik nu al wou vertrekken.
Dus wij met het fietske (met weeen om de 5 min) in putteke nacht richting ziekenhuis.
Af en toe moest ik wel stoppen met trappen om de weeen wat weg te puffen, maar dan duwde men ventje mij verder, hehe.
Tegen 3u lag ik al aan de monitor in een bevallingsbed.
Met om de 3 minuten vrij sterke weeen.
Amai, das afzien seg, die weeeen!
Ze hebben dan besloten om niets te geven en de natuur zijn gang te laten gaan natuurlijk omdat de weeen toch spontaan waren begonnen.
Een paar uur later verloor ik ook vruchtwater.
Tegen 9u had ik dan al een 4tal cm, en ik had zoiets van, wauw! al bijna in de helft (mezelf wat moed inspreken he), maar die vroedvrouw zei dus tot mijn verbazing da ze het precies niet snel genoeg vond gaan seg!
Dus in samenspraak met de gyn gingen ze dan bijstimuleren met een baxter Oxytocine om de weeen nog te versterken.
Man man, wa was me da!! Om de minuut een super harde wee, zo sterk dat ze niet eens meer waarneembaar was op de monitor!
Ze opvangen ging dus echt niet!
En de epi die ik dan had gevraagd masheerde dus langs geen kanten he! Grrrr...
Just mijn linker been was verdooofd, maar in mijn buik voelde ik nog ALLES.
Wss was die dus te laag gestoken zodat het geen effect had.
Ik verging van de pijnen echt, tot wenens toe!
Niet veel later kreeg ik dan ook nog een bloeding, en de ontsluiting verliep nog steeds niet hoe het moest volgens hun.
Dus hadden ze de gyn gecontacteerd, en hij dacht dan ook aan een eventuele scheuring van mijn oude keizersnede-litteken (bloedverlies, veel pijn aan het litteken, niet gunstig vorderende opening), en wou geen verdere risicos nemen.
Dus moesten ze snel overgaan in een spoedkeizersnede!
Man op dien moment was ik echt emotioneel een wrak he, dus weer tranen, ik kon het echt niet meer tegenhouden.
Kreeg dan ook direct een injectie om de weeen nu dan weer volledig stil te leggen, om zo de baarmoederactiviteit te stoppen zodat het litteken eventueel niet verder zou scheuren. (dachten ze toen)
In de OK hebben ze me dan een epidurale bijgestoken, en die werkte dan wel, oef!
Deze keer heb ik echt niets gevoeld tijdens de keizersnede. (in tegensteling tot bij Wannes)
En 10 minutjes later hoorde ik geluidjes van het aspireren, en toen ne goede duw op men buik en dan geween!
Daar was ze dan uiteindelijk! Onze kleine lieve dochter Marie!
Daar kwamen natuurlijk terug tranen..
Ze werd getoond aan mij en ik kon haar kusjes geven op haar voorhoofdje (voor de rest hing ik volledig vast aan de tafel) en heb haar toch een paar minuten mogen bewonderen en tegen men kaak mogen voelen. Zalig!
En daarna werd ze weggebracht voor de eerste verzorging en ging ze met papa naar boven om te 'skinnen'.
Ondertussen werd ik dichtgemaakt.
En terwijl had ik ne super harden 'bibber', wa was me da, ik bibberde bijna van die tafel af! Kwam door al die medicatie en de hormonen blijkbaar.
Op de kamer aangekomen kon ik eindelijk kennismaken met ons meisje, wat een perfect klein mensje! Marie.
Ze woog 2.660kg en was 48cm klein.
Ze dronk direct mooi van de borst en dat doet ze nu nog steeds!
Intussen is ze al over haar geboortegewicht en doet ze het heel goed.
Morgen begint ons leventje thuis!
Ik ben eens benieuwd wat dat zal geven.
Zo dat was het een beetje.
