Labels

Wannes (49) Marie (33) mijlpalen (20) feest (14) familie (12) fun (12) Naaisels (11) Hobby (10) uitstapjes (10) zwanger (9) medische toestanden (7) Zomer (6) receptjes (6) school (6) vakantie (5) beter nieuws (4) Lente (3) herfst (3) kerst (3) show (3) 1 september (2) bevallingsverhaal (2) reisjes (2) sneeuw (2) Sint (1) Winter (1) slechter nieuws (1) verjaardag (1)

woensdag 9 april 2008

Eerste maand (week1-4)


Vanaf dat we thuiskwamen, kon het dan echt beginnen, ons leven met zen drietjes.
Bij de aankomst werden we verrast door onze onderburen, Koen, Annelies, Roeland en Aarnoud, die op de ramen in grote letters "welkom thuis Wannes" hadden gekleefd, en de gang vol ballonnetjes hadden gehangen. Heel attent!
Toen we dan ons appartementje binnen stapten met Wannes, begon hij even te huilen. Automatisch begon ik mee te huilen, door al de emoties, ik dacht dat Wannes het niet leuk vond bij ons, in zijn nieuwe omgeving.
Maar hij had gewoon honger. Dat waren blijkbaar gewoon mijn hormonen die even de bovenhand hielden.
Wannes sliep nu nog bij ons op de kamer, omdat hij nog om de 3uur moest eten, en zo was dat gemakkelijker voor mij tijdens de nacht.
De eerste maanden waren voor mij zeer vermoeiend. Door de korte slaapjes steeds tussendoor, voelde ik me nooit echt uitgeslapen, en stonden mijn ogen steeds op half 7.
Maar wat je ervoor in de plaats hebt, zo'n mooi kindje, daar doe je alles voor.

donderdag 3 april 2008

Verblijf in de materniteit OLV Middelares Deurne

Na de geboorte van Wannes moest ik een week in het ziekenhuis blijven.
Wat ik eigenlijk niet zo erg vond. Ondertussen werd ik en Wannes goed verzorgd door de verpleegsters van de materniteit.
Zelf was ik trouwens ook niet in staat om veel te doen, door die keizersnede.
Dit was dus véél pijnlijker dan dat ik me het had voorgesteld!!
Vooral de eerste 3 dagen heb ik SERIEUS afgezien.
De eerste 24 uur lieten ze de epidurale verdoving zitten, als pijnstilling.
Maar dan... na die 24 uur, werd de epidurale weggenomen...
In het begin ging het nog, het gevoel in mijn benen begon stilletjesaan terug te komen, eerst tintelingen, dan een 'slapend' gevoel, totdat ik weer volledige controle had over mijn benen.
Maar natuurlijk, met dat ik men gevoel terug kreeg, kwam natuurlijk ook de pijn door.
Wat later komen ze dan ook nog de blaassonde verwijderen.
Dat wou dus zeggen dat als ik nu naar het toilet moest, dat ik moest opstaan. Paniek in mijn hoofd!
Het moment was natuurlijk gekomen, dat ik moest gaan plassen. Zeker met al het vocht dat ik via het infuus kreeg, zat mijn blaas veel sneller vol dan normaal.
Alleen lukt het me absoluut niet om nog maar pijnloos recht te gaan zitten, laat staan dat ik naar het toilet toe moet stappen.
Dus bel ik op mijn belletje voor de verpleegster.
Ze moesten me met 2 ondersteunen om héél pijnlijk, en heel stilletjes naar het toilet toe te stappen.
Verschrikkelijk was dat! De tranen stonden in mijn ogen van de pijn.
Het was alsof mijn buik was opengescheurd. (Wat eigenlijk ook het geval was, maar dan gesneden). De pijn is met niets te vergelijken.
En telkens als ik mijn buikspieren gebruikte, kwam die pijn weer heel hevig door.
En ik heb nog nooit zo hard beseft, hoe vaak je je buikspieren wel niet gebruik!
Alles deed pijn; rechtzitten, hoesten, niezen, lachen, stappen, draaien, ...
En ondertussen ligt er dan zo een klein hulpeloos wezentje naast je in een wiegje, dat je zo graag op je gemak zou willen ontdekken, vastnemen, wiegen, verzorgen..
Maar dat kon ik dus niet.
Ik vond het zo spijtig dat ik die eerste pamper niet heb kunnen verversen en zijn eerste badje heb kunnen geven.
Zelfs om hem te voeden, moesten ze Wannes aangeven, en in men armen leggen.
Ik was al blij dat de borstvoeding zo vlot verliep, zodat ik me toch nog 'nuttig' voelde als mama.
Naargelang de uren verstreken, werd de pijn ook steeds minder.
Dat was mijn houvast, het zou alleen maar beteren.
In bed kreeg in oefeningen om mijn spieren in werking te houden, en om zo snel mogelijk terug mobiel te worden. Dagelijks kwam er een kinesiste om me te begeleiden. Ze zei steeds dat ik het heel goed deed, tegenover andere moeders, dat ik vrij mobiel was.
Hoewel ik me niet zo 'mobiel' voelde, deed me dat wel ongelooflijk goed om dat te horen. Dat gaf me echt moed, en zo een 'trots' gevoel, zoals in de lagere school als je een 10/10 behaalde en een stempeltje kreeg van de meester.
Tussen al deze pijn, en nieuwe ervaringen door, kwam er natuurlijk ook bezoek.
Dan moest ik toch vaak op men tanden bijten. En soms stiekem aftellen wanneer ze zouden vertrekken, zodat ik men pijn en emoties niet meer moest verbijten.
Maar na 3 dagen was de ergste pijn voorbij. OEF!
Maar nu kwam er een ander probleem...
Doodat ik nu terug stilletjesaan mocht eten (jeej), begonnen mijn darmen ook terug in werking te gaan.
Die hadden nu toch al een tijdje stilgelegen.
Daar verschoot ik toch ook even van, hoe pijnlijk dit kan zijn... Mijn buik zat precies in één grote kramp, alsof ze een knoop in men darmen hadden gelegd. Ik heb die nacht amper geslapen.
En juist die nacht was Sven nog eens overhuis gegaan om goed te slapen en te douchen, en de kinderkamer nog verder af te werken.
Ik heb me die nacht super-ellendig gevoeld, en was ongelooflijk blij en opgelucht toen Sven 's morgens mijn kamer binnenstapte.
De dokter zei dat dat normaal was, dat mijn darmen een tijdje hadden stilgelegen door de verdoving, en dat er dan veel lucht in de darmen wordt opgehoopt, en dat dat inderdaad veel pijn kan geven. De remedie; de pijn verbijten, en windjes laten :) Al die lucht moet er uit zei hij.
Maar als er bezoek is, jah, dan hou je dat natuurlijk in. Maar dat mocht absoluut niet werd me gezegd, dit zou tot nog meer pijn leiden.Dat was weer een dag afzien..
Vanaf de 4-5de dag was ik eindelijk een beetje terug op plooi.
Pijn van de wond had ik natuurlijk nog steeds. Maar daar had ik intussen mee leren omgaan, en de oefeningen deden ook hun werk.
Vanaf dan was het eigenlijk pas aangenaam om bezoek te ontvangen.
Maar toen waren de meeste mensen natuurlijk al geweest.
Nu waren het lange dagen aftellen tot we naar huis mochten gaan met onze kleine Wannes.
Al een geluk konden we op ons dagelijks bezoekje van onze ouders rekenen.
Dag 7 werd mijn draadje (één lange onderhuidse draad) van mijn wond weggenomen, en later die dag mochten we naar huis.
Ons leven met Wannes kon beginnen!